11 d’abril 2012

¡¡ ETIQUETA-ME / ETIQUETA-TE !!


Desde que mi mundo es mundo
he ido observando una práctica en las personas
que siempre me ha chocado.
Si, raro es que en cualquier actividad que realice, sea a nivel profesional, social o personal, no exista una etiqueta que me catalogue. ¿ Podría pensar que nuestra sociedad no puede existir sin ese tipo de "organización"?. Quizás,  porque desde pequeña he sido "marcada" con una de las más crueles etiquetas -anormal- o no normal, que viene a ser lo mismo (término utilizado para suavizarlo), seguido de un -pobrecita- para rematar la faena. Y ya desde muy niña me preguntaba ¿qué era normal?. ¿ No somos cada uno seres únicos e irrepetibles?.  ¿Hay algo malo en ser diferente?.  ¿Diferente a qué, qué patrón hay que seguir para ser catalogada de normal?.
Los que han vivido en pueblos quizás entiendan mejor lo que estoy diciendo, más bien por el hecho de que a menor población, más conocimiento se tiene del vecindario...siempre que te interese lo que esté haciendo el vecino, ¡por supuesto!.
-Fulanita es inteligente, menganito es torpe como su padre, sutanita es...
Bajo mi modesta opinión, cada uno es como es y no hay que poner muros en las relaciones. Quizás la mejor forma de crecer es desde la observación y el silencio. Es la mejor forma de saber lo que a uno le gusta o no, lo que es o no ofensivo a su persona, pero sin necesidad de poner etiquetas a comportamientos que no aceptamos para nosotros y que, en muchas ocasiones, desconocemos la raiz y las circunstancias de los mismos, para eregirnos en jueces y verdugos.
La tolerancia es el gran secreto
juntamente con la generosidad  y
la sutileza de las palabras.
Ultimamente a esta modalidad se ha sumado otra que me tiene algo desconcertada,  el autoetiquetado, utilizado como mecanismo de defensa por parte de la población masculina.
No sé si  -acostumbrados a tener todo el derecho a la palabra y a cómo poder expresarla-  les molesta, altera, o ruboriza (no estoy segura del motivo) que se les pueda hablar en su mismo lenguaje. Lo que, para mí, se podría llamar una misma oportunidad de expresión, incluso dado el caso, un simple juego de palabras que a mí me ha resultado siempre muy divertido. La provocación  -en el sentido más sensual de la palabra-  ha sido testigo a través de los años, de más de una subida de colores por parte de las féminas, y, en otros, de increíbles halagos (véase piropos).  Hasta aquí,  ¡perfecto!.
Ahora viene la parte curiosa. Cuando esa provocación lleva a una respuesta por parte del público femenino, se pone en marcha un mecanismo de autodefensa increiblemente gracioso. Empieza a crecer un bosque de autoetiquetas:  - CASADO - CON PAREJA -  LIBRE - SERIO -...jejeje ¡perdón!.  Imagino que todas esas cualidades o estados ya existían antes de la provocación y que tampoco son necesarias las etiquetas para que alguien entienda cuando es o no un juego.
Ésta es la parte curiosa y graciosa, pero existe otra reacción no tan agradable. Ese mecanismo de autodefensa lleva a etiquetar a la otra parte con etiquetas que pueden acabar marcando toda la vida, ésto dependerá de la fortaleza de los y las etiquetadas...pero ahí queda.
Y regresando al principio de esta entrada... ¿Quién quiere ser normal?...Yo no!!

Hoy voy a hacer una excepción,
voy a plasmar aquí mi etiqueta, para protegerme...
¡por supuesto! 
Paula - (11-Abril-2012)

20 comentaris :

  1. jo crec que de vegades el que fem, mes que etiquetar es prejutjar

    a mi m'encanta coneixer a les persones poc a poc, anar descubrin totes les seves facetes de mica en mica..i ja se sap que no fan a la gent a la nostra mida, pero encara aixis em sembla apaasionant

    les dones em canviat molt i deu esser complicat evolucionar al mateix ritme

    jo, em resisteixo a les etiquetes!!!
    ...pero avui m'encanten les del enunciat
    felicitats per els 50 post!!!

    i 50 petons, Paula

    ResponElimina
    Respostes
    1. Bon dia Àngels, no saps lo feliç
      que em fa que siguis dematinera
      en obrir aquesta finestra i rebre
      de tu aquests 50 petons. Els aniré
      gaudint, a poc a poc, durant la resta del dia ;)
      Estic amb tu, cal conèixer a les persones
      i acceptar-les com són.

      Bessets matiners, ninona!

      Elimina
  2. Quantes coses, avui, sa lluna!

    1.- Felicitats pels 50 posts!

    2.- Mai no m'ha agradat ser normal, em va costar uns munts d'anys deixar de ser-ho... ;) i ser jo mateixa.

    3.- Les etiquetes, si són de colors i boniques com les teves, d'acord, de les altres, millor no posar-ne gaires...

    4.- Els homes se senten molt insegurs, avui en dia davant nostre... per descomptat que hi ha dones que també se senten insegures, però crec que ells més. I les etiquetes no resolen res, només ho compliquen.

    5.- Proposo que ens traguem les etiquetes... :)

    ResponElimina
  3. Felicitats, pels 50 posts.
    Sobre les etiquetes jo penso que no cal donar-li més voltes.
    Intento ser jo mateix cada dia, potser cada dia una mica millor, que en faig de les etiquetes ? si jo no estic bé amb mi mateix.
    Aprenc poc a poc i a la nit faig un resum del que m'ha passat.
    Que m'importa el que digui el que m'importa poc.
    Em preocupa moltes coses, però segur que estaria molt pitjor si tingués l'ànima fosca amb l'ombra de l'egoisme.
    Segur que a tu no et cal etiqueta, sigues tu mateixa i no et caldrà cap mot per dur a sobre.
    Bon dia, nina.

    ResponElimina
  4. Si Pep, ser una mateixa
    -que ja porta treball amb tot el que està caient-
    però fixa't, jo crec que és una de les claus
    per sortir d'aquesta.

    Moltes gràcies nin,
    una bessada ben dolça per allunyar la foscor.

    ResponElimina
  5. moltes felicitats per les 50 etiquetes.....ai perdó, apunts.
    Per tota la resta, sempre s'ha d'anar molt amb compte abans de dir res a ningú, jo sóc dels que deixa anar algun "piropo" només quan conec la persona i sé que no li pot molestar....Però si vols un consell no et deixis aquesta etiqueta....que sempre fa gràcia que algú et dediqui si més no un pensament.

    ResponElimina
  6. Anònim12.4.12

    No acabo de entender muy bien la cuestión, pues (creo), que de manera natural absolutamente toda persona, juzga todo lo que tiene delante, ya sean situaciones, actitudes o personas, todo esto forma parte de nuestra ubicación en el entorno, nuestro posicionamiento tanto intelectual, humano y social, y todo ello acertada o erróneamente nos posiciona en el mundo y entre las personas, otra cuestión es que nos guste o no nos guste la opinión que otros tengan sobre nosotros, y además hay otra consideración muy importante, y es que al juzgar situaciones y/o personas, en realidad, lo que hacemos es mostrar nuestra forma de entender y de calibrar situaciones, nuestro equilibrio, y también (por qué no), nuestra catadura moral, educación y equilibrio. Las "etiquetas", (creo) son inherentes al ser humano, y por lo tanto no dejan de ser otro mecanismo para nuestra superación.

    ResponElimina
  7. Benvolgut Joan, aquesta etiqueta
    -que avui he penjat jo expressament
    per saber que s'experimenta quan una s'etiqueta-
    la trencaré i anirà a parar al mateix lloc on
    han desaparegut totes les que m'han volgut penjar, l'oblit.

    Gràcies pel consell i pel pensament ;)

    ResponElimina
  8. Anònim12.4.12

    Y no será que se merece esas etiwquetas?, por qué se cree que el equivocado es quien le ha puesto esa etiqueta, y creo que merecida además.
    Es muy facilo decir que son los demas los equicvocados, y una la santa. Todo tiene su razon, al final resulta que el mundo se equivoca y la razón es nuestra.
    resukta facil hechar las cukpas a los demas y una quedar como modelo de perfecta, quizas incluso han sido buenos con las etiquetas y le han aorrado alguna otra con mas sentido. lo que hay que hacer es tener humildad y aceptar lo que los demás dicen, que sus razones tendran. y tu sabes quien soy y lo que digo

    ResponElimina
  9. Anònim12.4.12

    y no tires de la lenbgua, que demuestras las etiquetas que tienes que son ciertas

    ResponElimina
  10. Pues si no buscas nada, seguro que lo encontraras todo... La vida es asi, amiga

    Un abrazo

    ResponElimina
  11. Ui, ara si que ho tinc difícil
    per respondre, hauré de fer servir etiquetes
    per enumerar als anònims?

    Querido amigo anónimo (1),
    cierto es, todo es un referente para nosotros.
    La diferencia está en que cada uno decida
    que tomar o no de lo que ve (o cree ver),
    o en hacer un juicio -etiquetando al prójimo-
    sobre lo que ve o cree ver. Enorme diferencia, no crees?.

    A usted, querido anónimo (2 y 3), le diría que
    como puede ver, aquí ha quedado reflejado su comentario.
    Me parece estupendo que me etiquete de "completa", será
    que lo soy y el demonio de la envidia le ha poseído?jeje.
    Y dejando la coña, sabe perfectamente
    que si hubiera querido omitir este comentario,
    se hubiera quedado sólo con las ganas.
    Me divierten sus amenazas, simplemente por su forma
    de presentarse... desde el anonimato.

    Es la que nos ha tocado vivir!
    Muy cierto, siempre encuentras de todo en el camino,
    aún sin buscarlo. Un abrazote Antiqva, amic.

    Aquí -en aquest racó- tothom és lliure de dir la seva,
    amics, coneguts i anònims.
    La llibertat d´expressió és un dret de tots.
    El de jutjar, d'un mateix per si mateix.
    Gràcies a tots.

    ResponElimina
  12. L'altre dia vaig vore un video d'un sonat que deia que si et poses una etiqueta al jersey que digui "soc collonut" doncs tothom et saluda i et tracta com si fossis un tio estupendu i això "collonut"... sera???
    Petonets lluneta

    ResponElimina
  13. Bon dia Miquel Àngel!
    Tu si que ets collonut i no
    calen etiquetes per saber-ho.

    Bessets nin i gràciessssss!

    ResponElimina
  14. El etiquetaje existe prácticamente desde que nacemos. Las primeras personas que nos etiquetan pertenecen son nuestro padres. Lo hacen con amor...Pero lo hacen y nos condicionan, aunque no nos demos cuenta.
    Lo importante es encontrar la manera de re diseñarnos, cuando tenemos la capacidad para hacerlo. Podemos recoger los paradigmas que no nos "visten" bien y sembrar unos nuevos, que se nos ajusten como un guante, llenos de principìos y valores que nos permitan seguir nuestro camino y romper las cadenas de cualquier prejuicio.
    Haces bien en cortar las etiquetas que te molestan. Un abrazo.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Si tots evitem etiquetar als altres, aviat no n´hi haurà i crec que viuriem millor.

      Una aferradeta Pilar.

      Elimina
  15. Jo crec Lluna, que molta gent tapa les seves estupides o buides mancances, amb lo que es pensa que fan malament els altres... Quan lo maco de descubrir a una persona, es lo nou o diferent que es de tu, aixó almenys es que tu en dius "seducció": volguer coneixer com es l'altre sense posar-li etiquetes previes, ni prejudicis que des de fa molts anys, poc o molt tenim...
    Que cadascú sigui com vulgui i disfruti amb lo que el faigi feliç !! Es la millor manera de fer desapareixer etiquetes i que ens mirem els uns altres amb cares de rialles, seduits per les bones persones i engrescats per coneixer coses noves, amors que abans potser semblaven impossibles, i brindar per l'energia imparable que tenim les persones quan ho donem tot per la felicitat compartida..!!
    Aferradetes, nomes si m'ho permnets, amb la modesta etiqueta JAC.. hahaha

    ResponElimina
    Respostes
    1. Cada un portem el nostre bagatge amb més o menys encert, no necessitem més pes i menys de persones que miren poc cap a dins.
      Segueixo defensant la bona gent i segueixo apostant per tots, malgrat les experiències viscudes o potser precisament per elles. Em segueixen agradant rabiosament els somriures, les mirades transparents, les aferradetes i aprendre, sempre agraïda, de les experiències dels altres.
      Poc m'importa tot allò que no es vol compartir, sóc guardiana de la meva intimitat, respectant sempre la dels altres.

      De modesta res, té el seu pes aquesta etiqueta, molt valorada. ;)
      Aferadetes, JAC!

      Elimina
  16. Molt d'acord i amb sintonia amb tu, amb aixó que dius...La modesta etiqueta meva, prent-ho com a senzilla, diàfana i directa... Les aferradetes ja ens agraden que siguin més complexes, sentides i dels més variats i sugerents matissos...
    Bona nit Lluna "bella enparaulada" :))

    ResponElimina
    Respostes
    1. Per això vaig dir molt valorada, per senzilla, transparent i agradable.

      Aferradetes de tots colors, per triar al teu gust. ;)

      Elimina

Benvinguts al racó!